Cayucos

Je kent ze wel, kleine kustplaatsjes waar de vergane glorie vanaf druipt! Wij zijn er. Cayucos! Ze hebben er zelfs een randweg omheen gelegd, wat waarschijnlijk de doodsteek is geweest. Niemand die er meer doorheen rijdt en denkt, dit is leuk. Hier stoppen we even..... Wij zijn er dus wel en gaan zwemmen. Wanneer we echter onze voeten in het water steken voelen we hoe koud het is. Toch zetten we door. Een paar beginnende surfers zijn aan het oefenen op die enkele flinke golf die de zee nu produceert. Doordat de kust behoorlijk schuin af loopt trekt het water stevig aan je voeten. Wanneer we tot ons middel in de zee staan komt er een flinke golf die mij en Hanne doet wankelen. Casper wordt echter omver gegooid en komt proestend weer boven water. Hij is zoals dat in golfsurf taal heet even gewashed. Een keer kopje over onder water en toch wel geschrokken. Hij wil er uit. Hanne en ik lopen met hem mee het strand op en gaan daarna het water weer in. We moeten toch ook even kopje onder. Daarna gaan we met z’n vieren terug. De zeewier die op het strand ligt te rotten stinkt behoorlijk en de zon is weer in de zeemist verdwenen.

Na een rustige nacht hebben we de volgende ochtend twee keuzes richting Monterey. De Cabrillo Highway of de standaard Freeway (snelweg door het achterland). We kiezen voor de eerste. Die gaat namelijk langs de kust. Zeg maar de toeristische route. En wat voor één ontdekken we al gauw! Het gaat steil omhoog en omlaag, haarspeldbochten langs diepe afgronden met de zee ver weg beneden ons. Door kleine buurtschappen en stukken bos. Een prachtige route. Helaas voor ons is de mist van zee nog niet weg en dus rijden we af en toe letterlijk door de wolken. Het uitzicht missen we daardoor. Maar nog steeds is het prachtig. Een kleine drie uur later zijn we in Monterey.